Πάντα και σε όλες τις χώρες και τους λαούς του κόσμου, το φαινόμενο της βίας ενάντια στα παιδιά, αποτελούσε ένα μέρος της ιστορικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Λέγοντας «παραμέληση» ή «κακοποίηση» αναφερόμαστε στο φαινόμενο, όπως ορίζεται, σύμφωνα με το οποίο ένας ή περισσότεροι ενήλικες που έχουν την ευθύνη φροντίδας ενός παιδιού, προκαλούν ή επιτρέπουν να προκληθούν στο παιδί σωματικές κακώσεις, ή συνθήκες στέρησης σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής, ακόμα και τον θάνατο.
Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον και η μελέτη των ερευνητών, επικεντρώνεται στο να δοθεί μία ερμηνεία και μία «αποκωδικοποίηση» του συμβάντος που θα οδηγήσουν στην λύση του προβλήματος.
Το μυαλό μας, όταν μιλάμε για παιδική κακοποίηση, πάει συνήθως στην «σωματική κακοποίηση», η οποία είναι και η πιο εμφανή και εύκολα διακρίσιμη στο σώμα του παιδιού. Η σωματική κακοποίηση μπορεί να υφίσταται και σε ένα διαφορετικό επίπεδο, στην «φυσική κακοποίηση», που αφορά την ανεπαρκή ή ακατάλληλη διατροφή, ιατρική φροντίδα, ένδυση, στέγαση, σχολική φοίτηση ή και την γενικότερη παρακολούθηση και προσέγγιση του παιδιού.
Στην έννοια της «ψυχολογικής κακοποίησης» αναφερόμαστε όταν, πράξεις και συμπεριφορές απευθυνόμενες στο παιδί, εμπεριέχουν απόρριψη, εκφοβισμό, απομόνωση, εκμετάλλευση, υποτίμηση, συναισθηματική απροσφορότητα καθώς και πράξεις κοινωνικά μη αποδεκτές, όπως υποτίμηση, εξευτελισμό ή γελοιοποίηση του παιδιού.
Οι πράξεις σεξουαλικού περιεχομένου, υποκινούμενες από ενήλικα, με την συμετοχή ή την έκθεση παιδιών και εφήβων σε αυτές, ανήκουν στην «σεξουαλική παράβιαση-εκμετάλλευση». Η σεξουαλική παραβίαση-εκμετάλλευση μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως έκθεση και επίδειξη, θωπείες, ασελγείες, βιασμό, αιμομιξία, παιδική πορνογραφία και παιδική πορνεία.
Είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι, επίσης, η έκθεση του παιδιού, για μακρύ χρονικό διάστημα, σε διάφορες μορφές ενδοοικογενειακής βίας (χωρίς το ίδιο να υφίσταται σωματικές ή φυσικές κακώσεις) θεωρείται είδος κακοποίησης και ορίζεται ως «σύνδρομο του αμέτοχου θεατή».
Καθώς και το «σύνδρομο Μυγχάουζεν δι’αντιπροσώπου» που αφορά περιπτώσεις γονέων που κατασκευάζουν ένα ψευδές ιατρικό πρόβλημα στο παιδί, προκαλώντας του ιατρικά συμπτώματα, χρησιμοποιώντας συνήθως κάποια ουσία.
Το κακοποιημένο παιδί μπορεί να εκδηλώσει κάποιο από τα πιο κάτω
- Πονοκέφαλος και πόνος στην κοιλιά που υποτροπιάζουν
- Διαταραχές στον ύπνο
- Διαταραχές της όρεξης (βουλιμία ή ανορεξία)
- Απομόνωση και αντικοινωνική συμπεριφορά
- Υπέρμετρη ενασχόληση με σεξουαλικά θέματα
- Διαταραχές συμπεριφοράς, όπως επιθετικότητα
- Καταθλιπτικά στοιχεία, άγχος, αναστολή
- Σύγχυση συναισθημάτων, αμφιθυμία
- Χαμηλή αυτοεκτίμηση
- Διαταραχές στην μάθηση και στη συγκέντρωση
Ενώ σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και εφήβους παρατηρούνται
- Αισθήματα ενοχής
- Διαταραχές ταυτότητας
- Τάσης φυσής
- Απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού
- Χρήση αλκοόλ και τοξικών ουσιών
- Παραβατικότητα
Οι συνέπειες της παιδικής κακοποίησης επηρεάζουν το παιδί στη μετάπειτα ζωή του δημιουργώντας έντονα προβλήματα στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και στην σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό.
Συνήθως σε κακοποίηση άλλων οδηγούνται άνθρωποι που και οι ίδιοι υπέστησαν κακοποίηση όταν ήταν παιδιά.
Τι μπορούμε να κάνουμε ;
Πρόσφατα σχόλια